This is Afrika

Dag 3
Terwijl ik dit schrijf zit ik op een stoepje voor het kantoor (achter de tralies).
Afrika, het land waar ik van droomde, schrikt me ook wel een beetje af. Misschien komt het door gisteren. Een van mijn huisgenootjes is gisteren overvallen. Ze stond met 30 kinderen om haar heen op een schoolplein toen 5 jongens op haar afkwamen. Ze probeerde weg te rennen maar toen hielden ze een pistool tegen haar aan. Ze gaf haar telefoon af en bleef ongedeerd.
Het is zo onwerkelijk maar hier wel dagelijkse kost (natuurlijk niet iets wat je als vrijwilliger vaak mee maakt.. gelukkig!) maar de verhalen van de ‘gangs’ in sloppenwijken komen steeds dichterbij.

Oké even terug naar het begin. Ik vertrok vanaf Schiphol, deels exited, deels mezelf moed in pratende. In Parijs moest ik overstappen en ontmoette ik mijn eerste Afrikaanse. Na even gezellig te hebben gekletst kon ik weer boarden voor de lange vlucht. Ik had gelukkig niemand naast me! Liggend over 3 stoelen heb ik een beetje geslapen, veel genetflixt en gelezen.

Toen was ik in Zuid-Afrika (Johannesburg althans). Ik had 2 uur overstaptijd (moest lukken!) totdat de paspoort-controle wel heel lang bleek te duren ( 1 uur). Met lichte ergernis/stress liep ik snel door. Paspoort in mijn broekzak want ik moest toch weer opnieuw inchecken. Meteen door naar de band, mijn backpack op mn rug gehezen en gerend naar de incheckbalie. Ik voel in mijn zak, paspoort weg..
PANIEK! Ik check mijn backpack en rugzak, terwijl ik al weet dat het paspoort er niet in zit. Ik ren de hele hal door, weer terug naar de lopende band. Ik word al omgeroepen, faaack ik moet mijn vlucht nog halen. Een lieve Afrikaanse man kijkt bezorgd en wil me helpen. Samen zoeken we alles af. Na 30 minuten vinden we mijn paspoort terug bij 1 van de 100 balies. OMG, nu moet ik rennen.
Een andere lieve man leidt me naar de juiste balie en douane. Hij zegt dat €10,- wel genoeg is voor de ‘hulp’ en ik denk dat hij een grapje maakt, maar hij zegt; ‘Miss this is what we live from’. Zonder na te denken druk ik ‘m 2€ in de hand (dat was alles wat ik nog had) en ga snel door naar de douane.
Yes nog 5 min, ik heb het gehaald. Met een zucht plof ik op m’n vliegruigstoeltje. Ik ben er bijnaaaaaaa!

Port Elizabeth,
Ik word opgehaald door mijn begeleidster. Een gezellige Afrikaanse, ze brengt me naar mijn huis. Ik woon met 7 anderen; 6 meiden, 1 jongen maar ik heb wel een eigen kamertje. Mijn begeleidster neemt me mee om boodschappen te doen en een Afrikaanse simkaart te kopen. Dan zijn de meiden thuis en word ik warm ontvangen. We eten vanavond pasta bolognese. Een paar regels: je mag 1 x in de 2 dagen, 2 min douchen. Niet langer want er is water te kort. Ook moet je dan in een emmer staan, zo kan het water worden opgevangen. Dit water gebruik je om de wc door te spoelen. We kletsen nog tot in de avond, dan wil ik naar bed maar ik slaap pas uren later omdat ik nog even moet wennen aan het geluid van mijn huisgenootjes ;)

Dag 2:
Ik zou ‘s ochtends worden opgehaald door mijn begeleidster, maar haar auto is kapot, dus komt een huisgenootje me halen. De township-tour kan niet doorgaan, maar ik krijg wel een soort presentatie over ‘code of conduct’: Hoe moet je je gedragen/ wat kan er fout gaan.. Eerlijk gezegd voel ik me een beetje een ‘pussy’ en vind ik het best spannend allemaal. Wat nou als er wordt ingebroken in ons huis (is al 5x gebeurd). Net als ik bij een huisgenootje in de auto zit en zij mij bevestigd dat mijn mini-angst echt wel overgaat en ‘het wel meevalt zolang je je aan de regels houdt’, horen we van de overval. De plannen van die avond gaan niet door. We eten thuis ipv in de stad, trekken een fles amarula open, kijken een film en spelen een spelletje. Met mijn overvallen huisgenootje gaat het goed, ze gaat morgen weer beginnen. Wat sterk! Ik heb echt respect voor haar. This is Afrika, als zij t kan, kan ik het ook. I’m ready